SFF-rated ATHENS

ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ

 3o Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους

Επιστημονικής Φαντασίας & Φανταστικού (SFF– rated)

Αθήνα 10 – 13  Απριλίου 2008

Ημέρα 1^η , Πέμπτη 10 Απριλίου 2008: 

Ελληνική Ρετροσπεκτίβα Μικρού Μήκους Α’ μέρος + 2 ταινίες μεγάλου μήκους Sci-fi (ΗΠΑ) από την δεκαετία του ’50.

Σηκώνουμε το πανό των 6,25 τετραγωνικών μέτρων, κι οι περαστικοί σταματούν για να χαζέψουν. Τουλάχιστον, η αφίσα μας είναι εντυπωσιακή. Δεχόμαστε συνεχώς τηλεφωνήματα από ανθρώπους κάποιας ηλικίας που ρωτούν «Αλήθεια θα προβάλλετε ταινίες επιστημονικής φαντασίας από τη δεκαετία του ’50; Τι ώρα αρχίζουν; Πόσες θα παίξετε;». Υποτίθεται ότι ένας από τους λόγους που μας άρεσε η ιδέα να διοργανώσουμε το SFF-rated 2008 στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, είναι η απήχηση που έχει ως χώρος στις νεότερες ηλικίες. Μάλιστα. Τελικά, έρχονται, όλοι, σχηματίζοντας ίσως το πιο περίεργο ηλικιακό μίγμα κοινού που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Οι γηραιότεροι, για να δουν τις ανησυχίες και τα οράματα της νεότητάς τους, που ίσως τους ταλανίζουν ακόμη. Οι νεότεροι, για να δουν με τι τρόμαζαν και με τι εντυπωσιάζονταν οι παλαιότεροι. Αλλά και για τις τρεις ελληνικές μικρού μήκους, που ακολουθώντας μια δοκιμασμένη εγχώρια παράδοση, κινηματογραφούν με χιούμορ την είσοδο της τηλεόρασης στη γυναικεία μήτρα (Sonyc – σκην. Αντώνης Γλαρός), αντιμετωπίζουν τη μάστιγα που λέγεται μικροαστικός νεοπλουτισμός με τη βοήθεια αφρικανών μάγων (Shrink – σκην. Σπύρος Παπαναστασίου), και αποτυπώνουν τη μάχη μεταξύ Ζωής και Θανάτου, με το Θάνατο να είναι αρσενικός και τη Ζωή μια γυναίκα που θα κάνει τα πάντα για να τον σταματήσει (Στου Χάρου τα Δόντια – σκην. Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης). Το αψέντι βοηθά τον κόσμο ν’ απαλλαγεί από την ομίχλη του ρεαλισμού. To SFF-rated έχει ξεκινήσει, και όπως πάντα, εκτυλίσσεται πολύ πιο γρήγορα από το χρόνο που χρειάστηκε για να προετοιμαστεί.

Ημέρα 2^η , Παρασκευή 11 Απριλίου 2008: 

Ελληνική Ρετροσπεκτίβα Μικρού Μήκους Β’ μέρος + 2 ταινίες μεγάλου μήκους Sci-fi (ΗΠΑ-ΙΑΠΩΝΙΑ) από την δεκαετία του ’50.

Επικίνδυνη μέρα, έχοντας παρόμοιο πρόγραμμα με την προηγούμενη. Αλλά ο κόσμος εμφανίζεται ξανά, το ίδιο ανάμικτος, αναζητώντας τρόπο να σκοτώσει το χρόνο, ή να τον σταματήσει, ή να τον εμπλουτίσει… δεν ξέρω, είμαι πολύ απασχολημένος με το να αγωνιώ για τις προβολές, να παιχτούν χωρίς τεχνικά προβλήματα, χωρίς διακοπές και πηδήματα που τόσο αγαπούν τα ψηφιακά μέσα… ξέρω πως ένα τέτοιο να συμβεί, όλοι αυτό θα θυμούνται από το φεστιβάλ. Αλλά δεν συμβαίνει, όπως δεν συνέβη και χθες. Απόψε, τα χολιγουντιανά φινάλε εξακολουθούν να βγάζουν γέλιο στις ταινίες του ‘50, οι Γιαπωνέζοι με το «Τhe Mysterians» δίνουν χρώμα στην οθόνη και στην ξενοφοβία, ενώ οι Έλληνες δεν έχουν διάθεση για χιούμορ: O «Τελευταίος Φακίρης» (σκην. Μπάμπης Μακρίδης), δραπετεύει μαγικά από τον ατζέντη του, ο σκηνοθέτης Γιάννης Γαϊτανίδης είναι ωμός χωρίς ευκολίες στο «Transit», ενώ το «Με Θυμάσαι;» του Αλέξη Αλεξίου, δίνει στον κόσμο μια πολύ καλή ιδέα για το γιατί η «Ιστορία52», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη που έχει βγει στις αίθουσες την προηγούμενη μέρα, είναι μάλλον από τα σημαντικά γεγονότα της σεζόν στον ελληνικό κινηματογράφο.

Ημέρα 3^η , Σάββατο 12 Απριλίου 2008: 

1 ταινία μεγάλου μήκους Sci-fi (ΗΠΑ) από την δεκαετία του ’50 +

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΖΩΝΗ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ : ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ & ΤΕΡΑΤΑ (ξένες ταινίες)+

Call of Cthulhu

Άραγε κυνηγούσαμε το sold-out και δώσαμε το Σάββατο, όχι στο βασικό διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ, αλλά στα τέρατα, τα φαντάσματα και στο μεγαλύτερο Τέρας όλων, τον Κθούλου του H.P. Lovecraft; Ίσως. Πάντως, αυτό συνέβη. Καθώς αρχίζουν οι πρώτες ξένες ταινίες μικρού μήκους, η αίθουσα έχει σχεδόν γεμίσει, και στην έναρξη του Call of Cthulhu, υπάρχουν πλέον όρθιοι. Γκραν σουξέ. Ευτυχώς ο μηχανικός κάνει λάθος και ξεκινά νωρίτερα την προβολή των μικρού μήκους πριν μιλήσω στον κόσμο. Συνέρχομαι και γλυτώνω από τη γελοιότητα της αλαζονείας. Τον βάζω να κόψει την προβολή στη μέση, εν ψυχρώ. Στέκομαι με πλάτη στην οθόνη και κοιτώ την γεμάτη αίθουσα. Εξηγώ στον κόσμο πώς θα ψηφίσουν για να προκύψει το Βραβείο Κοινού, και τους ανακοινώνω και την μυστική προβολή-έκπληξη του φεστιβάλ, ένα εξαιρετικά κινηματογραφημένο sci-fi ανέκδοτο δυόμισι λεπτών, που έπρεπε να ξεσηκώσει τον κόσμο και το κατάφερε, μια μικρή ανάσα πριν τον καταιγισμό εικόνων και εντυπώσεων που θ’ ακολουθήσουν. Οι μικρού μήκους της βραδιάς είναι απ’ όλο τον κόσμο και βαλμένες σε τέτοια σειρά προβολής ώστε να οδηγήσουν τον κόσμο στο Call of Cthulhu. Η προβολή του Κθούλου ξεκινά με καθυστέρηση, είναι πια περασμένες δώδεκα. Η αίθουσα είναι ασφυκτικά γεμάτη, και κανείς δεν λέει τίποτε για τα 47 λεπτά που κρατά. Ούτε και μετά μιλούν. Πριν απολαύσω τη μεγάλη επιτυχία, αρχίζει η επόμενη, και τελική, αγωνία: μήπως απόψε τους εξαντλήσαμε και αύριο δεν εμφανισθεί κανείς;

Ημέρα 4^η , Kυριακή 13 Απριλίου 2008: 

Κύριο Διαγωνιστικό Τμήμα Ταινιών Μικρού Μήκους

23 ταινίες απ όλο τον κόσμο + 1 ντοκιμαντέρ

Όμως ήρθαν, κι από νωρίς. Το μόνο που εκκρεμεί, είναι να κυλήσουν οι προβολές και σήμερα χωρίς προβλήματα, και να ολοκληρωθεί ομαλά η ψηφοφορία του κόσμου και το Βραβείο Κοινού. Οι ταινίες είναι πολλές, και εντελώς διαφορετικές, κι έχω μάθει να μην εντυπωσιάζομαι από αυτές που προκαλούν θορυβώδεις αντιδράσεις -λίγα στόματα φωνάζουν, αλλά όλα τα χέρια γράφουν και σημειώνουν «ναι-όχι» για κάθε ταινία.

Καθώς προβάλλεται το γλυκόπικρο ντοκιμαντέρ για τους φανατικούς οπαδούς του STAR WARS «Η Τελευταία Αναμονή», αρχίζω να επεξεργάζομαι τα ερωτηματολόγια. Η οθόνη του laptop γίνεται ξαφνικά ένα σαχλό, ομοιόμορφο, ακίνητο ροζ. Κρατώ την ψυχραιμία μου και εφαρμόζω τη μαγική λύση: κλείστον, αναψέ τον ξανά. Πιάνει, αλλά ο χρόνος πλέον μόλις που επαρκεί. Εμφανίζομαι τρέχοντας στο φουαγιέ κι όλοι με κοιτούν με αδημονία. «Θα εκπλαγείτε» φωνάζω μόνο, και μπαίνω στην αίθουσα για ν’ ανακοινώσω την πιο δημοφιλή ταινία μικρού μήκους του SFF-rated 2008, σύμφωνα με το κοινό του φεστιβάλ: Είναι το «Zombie», σκην. Crhis Armstrong, ένα ασπρόμαυρο στυφό και ειρωνικό επτάλεπτο κινούμενο σχέδιο που αποκαλύπτει τα πάντα για τα ζόμπι (Ζούμε ανάμεσά τους; Ζούνε ανάμεσά μας;), αλλά και για τους ανθρώπους (Ζούμε ανάμεσά τους; Ζούνε ανάμεσά μας;). Και όλα τελειώνουν. Οι τελευταίοι από τους πεντακόσιους ανθρώπους που  ήρθαν αυτές τις τέσσερις ημέρες στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ αποχωρούν, και το μόνο που απομένει είναι ν’ αρχίσουμε να σχεδιάζουμε για την επόμενη χρονιά. Το λένε πώρωση.

Αλέκος Παπαδόπουλος

Υπεύθυνος Φεστιβάλ SFF–rated